Isang Sabado ng Hapon..

Maga-alas kwatro ng hapon nang nagising ako sa aking pagkakaidlip. Niyapos niya ako. Lapat na lapat ang buong katawan niya sa aking likod. Medyo madilim ang kwarto nung oras na iyon. May kokonting liwanag lang ang nakasilip sa siwang ng kurtina na galing sa labas. Tahimik. Ingay ng aircon lang ang naririnig ko habang nakikiramdam. Naisip ko, teka magaalas-siyete na kaya? Kelangan ko na bang pumasok? Maya maya pa't siya'y nagsalita.

"Tapos ko na yung ikalawang box. Naisara ko na at nai-tape ko na rin yung ilalim ng pangatlo. Mahal, namimiss na kita.. mamimiss kita."

Katahimikan.

Minulat ko ng daha-dahan ang mabibigat na mga mata. Maya maya'y nakarinig ako ng isang buntong hininga. Ilang singhot. Mga tila patak ng tubig sa unan. At matinding pagpalahaw.

Nagulat ako. Hinde rin pala ako nananaginip. Sabado pa pala ng hapon. Niyakap ko siya. Mahigpit. Matagal. Walang tigil ang mga patak sa unan. Hinarap ko siya na basang basa ang mukha sa luha. Niyakap ko siya. Wala akong masabi. Hinde ko alam kung ano ang umaandar sa isip niya ngayon.

"Paano na ako? Hinde ko ata kayang hinde ka makita sa tabi ko paggising sa umaga. Hinde ko kaya mahal." Sabay palahaw ng iyak. Pamilyar ang ganitong anyo. Nakita ko na ito nung pumanaw ang kanyang ina.

Nakakalungkot. Hinde ko pa maisip ang mga iniisip niya. Mahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya habang hinahagod ang likod para tumahan na siya.

Siguro naiisip niya yung paglalambing ko sa umaga.

Wala nang maglalagay ng post-its sa kwarto at sa banyo.

Wala na siyang kasabay magsipilyo at maligo.

Walang magmamaktol dahil napanaginipan kong pinagpalit niya ako.

Walang na siyang kasama sa panonood ng tv series at pelikula gabi-gabi. Wala na siyang ka-appearan kapag patok ang punchlines. Walang humahagalpak sa kakatawa. Wala na rin kayakap kapag nakakatakot ang eksena.

Sino ang kasabay niyang magkape, magalmusal o kumain sa labas?

Paano na ang mga meryenda, mga sorbetes at iba pang weird cravings sa gabi.

Na kahit inaallergy sasamahan siya kumain sa KFC at Popoye's.

Yung kahawak kamay niya kahit sa kotse o sa pagkain o panonood ng tv. Basta kahit saan. Yung walang pakialam kung PDA na.

Yung partner sa pagdyi-gym, pagtakbo at pagexercise. Kasama sa paglaro ng ps3 o pagtugtog o pagvideoke.

Sino na ang makakasama tumawa sa panonood ng japanese prank shows at thai commercials at pag critic sa fliptop at mga nagcocover sa youtube.

Wala ng daily email sa office account, sms at chat.

Wala nang ipapamalantsa, ipaglalaba at ipagtutupi ng damit. Wala na ring susunduin tuwing alas-sais y media ng gabi.

Sino pa ang titingin kung maluwang sa kanan o kung may oovertake at kung kasya ang kotse sa pagpaparkingan.

Yung mangungulit sa mga pusa at magtatanggal ng balahibo nila sa mga damit at gamit sa bahay.

Yung makakamiss ng amoy niya sa umaga. Yung hahalik sa lahat ng sulok ng katawan niya. Yung walang gustong gawin kundi yumakap lang buong maghapon kahit di na kumain.

Hinde na siya maipagluluto ng masasarap na hapunan.

Siguro iniimagine niya na wala nang magpipisik ng pabango sa polo niya tuwing umaga.

Siguro bumabalik yung mga panahong nagsisimula pa lang kami. Yung naglilipat kami ng bahay. Yung maleta at PC lang ang aming mga gamit. Hanggang sa dumami ang mga iyon at magkaron na kami ng kumportableng tirahan. Yung simple lang ang lahat at wala pa kaming alam sa kung ano ang mangyayari samin matapos ikasal.

Kung ito man ang ilan sa tumatakbo sa isip niya nung sandaling iyon, naisip ko nakakalungkot nga. Wala akong masabi. Tumulo lang rin ang luha ko habang nagsisimula na ring magflashback sakin ang mga mamimiss ko sa kanya.

Nang siya'y nahimasmasan, napagusapan namin kung ano ang mga gagawin niya kapag wala na ako. Kung papaano siya kakain. Ang mga scheduled activities namin habang magkalayo. Ang kanyang magagastos buwan-buwan. Naihanda ko na rin ang bahay para konting linis na lang ang gagawin niya at hinde na siya masyado mahihirapan. Naturuan ko na rin siya sa kung paano ang diskarte sa kotse at sa mga pusa.

Hinde pa nagsisink-in sa akin kung ano ang mararamdaman ko kung magkalayo na kami. Hinde ko pa iyon nakikita kahit isang buwan na lang ang itatagal ko dito.

Hnde ko pa rin naiisip ang mga gagawin ko habang magkalayo kami gaya ng mga napagplanuhan namin sa sitwasyon niya.

At hinde ko pa rin naiisip ang gagawin ko kung papaano makarecover.

Makakaya ko ba?

:(

Paano Ba Magmahal?

"Beloved, if God loved us in this way, we also ought to love one another."
(1 John 4:11)

Sabi nga kahit lubhang flawed at maraming imperfections ang tao, mahal pa rin tayo ng Diyos.

Naalala ko tuloy nung tinanong ko yung asawa ko tungkol sa turning point niya last year sa kung ano yung nagpabago sa kanya.. sagot niya lamang sakin, "Sa lahat ng nangyari na kahit mismo ako e sumuko na sa Kanya.. hinde niya ako sinukuan."

Nasabi rin na kung kaya ng Diyos magpatawad, maghintay sa ating pagbabalik, magtiyaga at umintindi sa ating mga kakulangan.. bakit ba napakahirap para sa ating gawin yun pagdating sa ibang tao?

Maging ako hanggang ngayon ay guilty dito.

Sabi ng asawa ko, magsisimula daw ang effort na ito sa sarili. Yung mahalin at patawarin mo mismo ang sarili mo. Kilalanin mo ang sariling faults, mga kahinaan at pagkukulang.. dahil gaya mo bilang tao, ganun din naman ang iba. And by then, saka mo matututunang mahalin at tanggapin ang iyong kapwa gaya ng pagtanggap at pagmamahal sa atin ng Diyos.

-k

Towards Deliverance

Bilib ako sa mga taong spontaneous. Yung tipong iisa ang daloy ng utak at bibig. Wala halos dead air o awkward fillers sa pananalita. Tuloy-tuloy. Parang alam na alam ang sinasabi.

Pero mas bilib ako sa mga taong may spontaniety sa PAGDADASAL. Wala ako nun e. Yung tipong iisa ang daloy ng bibig, utak at PUSO. Yung tipong ang fillers nila e pangalan ng Diyos in different variations. Pwedeng "Ama", "O Diyos", "Panginoon", "Lord", atbp. Ni hinde ako makapag-lead ng prayer. Marahil nasanay at mas kumportable ako na Siya lang ang kausap ko. Yung walang makakarinig. Yung kami lang dalawa. Tipong kahit fragments o phrases lang ang sabihin ko, nagkakaintindihan na kami.

Kaninang umaga, binasa ko ang mensahe sa amin para mapagnilay-nilayan:

"You are my hiding place; you will protect me from trouble and surround me with songs of deliverance." (Psalm 32:7)

Simple lang naman ang pagkakaintindi ko. Literal. Na ang Diyos ang aking takbuhan na siyang magpprotekta at magliligtas sa akin sa lahat ng kapahamakan. Ilang sandali pa'y nagdasal ako ng pasasalamat dahil alam ko naman na andyan ang Diyos para ako'y iligtas at palayain. Matapos nun ay may dead air. Hinintay ata ako ni Rob magshare ng palagay ko sa binasa kong verse. Pero siya ang nagpatuloy. Sa loob-loob ko, mukhang ako ang magdadasal mamaya ah. Pero nagdasal na ako kanina nung nabasa ko yung verse e. Naramdaman niya ata na hinihintay ko lang siya kaya siya ang nagpatuloy.

Aniya, "Itinuturo sa atin na ang Diyos ang tagapagligtas natin sa lahat ng kapahamakan at problema sa buhay. Siya ang ating takbuhan na magpapalaya sa atin sa mga ito. Siya ang magbibigay lakas sa mga ating mga inhibitions at kahinaan. Hinde lamang sa mga problema at kapahamakan tayo niya maililigtas kundi sa mga temptasyon na maglalayo sa atin sa tamang landas. Gaya ng nabanggit kahapon, basta dumulog lang sa kanya.. hingiin lamang ang tulong ng Panginoon ay sasaklolo Siya sa panahon ng pangangailangan."

"Kahit sa buhay natin dalawa sa hinaharap. Maraming darating na mga tukso. Huwag lang nating kalimutan na humingi ng kaliwanagan at kalakasan sa Kanya upang hinde tayo madala sa maling asal. Mahirap mabuhay sa pagkakasala. Subalit siya lamang ang magiging susi natin sa kaligtasan."

Pinagpatuloy niya ang aral sa pamamagitan ng dasal. Tila kasi natameme lang ako sa pagkakayakap sa kanya sa kama habang nakikinig.

"Panginoon maraming salamat sa bagong araw na pinagkaloob Niyo. Maraming salamat sa mensahe niyo sa amin. Sa bagong pagkakataon na mapagaralan at lalong makilala ang inyong kadakilaan at purihin namin ang inyong ngalan."

"Salamat po at kayo ang aming tagapagligtas. Alam namin na sa aming paghingi ng tulong sa inyo, kayo man ang nakakubling dako subalit hinde kayo nagtatago. Naghihintay lamang kayo sa aming pagdulog sa inyo."

Habang pinagdasal niya ang pagbilis ng araw ng aking pagkakapahinga. Pinagdasal ko sa isip ang kalusugan ng mga kamaganak at kanya-kanya naming pamilya. Pinasalamatan niya at hiningi ng patnubay at pagpapala rin ang aming pagsasama. Pinasalamatan muli ang presensya ng Panginoon sa aming buhay.

Nalunod ako sa mga narinig ko. Nakaramdam ako ng mas malalim na tiwala at pagmamahal sa kanya. Ang mga salita at tono ng asawa ko ay siyang tipong pamilyar lamang sa akin kapag ako ay nagsisimba tuwing Biyernes. Ni hinde ko nga magamit ang "Panginoon" sa aking personal na pakikipagusap sa Kanya. Pero narito ang asawa ko na taos pusong pumupuri sa Diyos.

Nagpapasalamat ako na unti-unti Niya kaming binabago. Na lalo namin siyang nakikilala at minamahal. At lalo kaming nagiging matatag bilang mag-asawa sa tulong Niya gayundin bilang mga kristiyano. Marami pa akong kakulangan. Pero positibo ako na sa tulong ng aking asawa ay mas lalo akong kakapit sa Diyos.

Darating din siguro yung araw na magagapi ko rin ang aking mga reservations. Na sakaling magkaroon ng mga pagsubok sa buhay, mga alinlangan, at iba pang mga lubak sa aking pananampalataya ay una kong tatakbuhan ang kanlungan ng Panginoon.

Ang gaan na ng bawat umaga.
Parang may kakaiba akong gana at lakas bumangon sa kama.
Ang pakikipagusap sa kanya pagkagising kasama ni Rob ay naging paborito ko nang parte ng aking araw.

-k

Bagong Umaga

Nagising ako kanina ng mas maaga sa mga nakaraang araw. Hinde dahil sa alingaw-ngaw ng alarm clock o pangungulit ng mga pusa kundi sa kung ano mang kagaanan ng loob na nararamdaman. Hanggang ngayon hinde ko pa rin ito maipaliwanag.

Matapos kong tingnan ang telepono at makitang may oras pa para magyakapan at mag-almusal, niyapos ko si Rob. Hinalikan. Ilang ulit para magising. Niyakap niya ako ng mahigpit. Sabay palitan kami ng "I love you." habang nakapulupot ang aming mga katawan sa isa't-isa. Ilang sandali pa ay nag-alarm na ang telepono niya. Kinuha niya iyon at sinabi, "Bago tayo mag-almusal eto muna.." pinakita niya sa akin ang telepono at binasa ang nakasulat mula sa isang Bible app:

"Whatever you ask in my name, this I will do, that the Father may be glorified in the Son. If you ask me anything in my name, I will do it." (John 14:13-14)

Tinanong niya ako kung ano ang pagkakaintindi ko. Sabi ko lamang, "Na kung meron kang hihilingin, idulog mo sa kanya. Ipagdasal mo iyon sa ngalan niya dahil sabi nga sa simbahan, alam niya ang kailangan mo. Kailangan mo lang lumapit at matutuwa siya kung kikilalanin mo na siya ang makakapagbigay sa iyo nun."

Dagdag ko, "Hinde ko kasing magawang humiling sa Diyos ng mga bagay-bagay kasi baka sabihin niya hingi ako ng hingi. Nahihiya ako,marami na kasing taong humihingi ng tulong niya."

Sagot niya sakin, "Kahit sa isang kaibigan, magulang, o kahit para sa akin bilang asawa mo..kung hinde ka hihingi ng tulong sa amin, hinde namin maaappreciate. Parang ganun yun."

Niyakap niya ako ng mahigpit at nagdasal. Nalunod ako sa mga nasambit niya. Mga taos pusong pagpapasalamat sa araw at bagong mga pagkakataon para matapos ang mga gawain at maging instrumento dito sa lupa. Walang personal na hiling kundi proteksyon at kalinga lamang sa aming mga pamilya. Na bigyan kami ng kalinawan sa mga plano niya sa amin. Pagpapasalamat at hiling sa mas marami pang pagkakataon na purihin Siya sa gitna ng kasiyahan, kalungkutan, problema, o kasaganaan. Hiling na pisikal at pangispiritwal na katatagan at hinde makalimot na andiyan lamang Siya kasama namin.. Na hinde lamang kami dalawa sa buhay kundi Tatlo.

Tuloy-tuloy ang pagpatak ng luha ko sa basa na niyang Tshirt. Nung narinig niya ang pagsinghot ko, pinagdasal niya rin na sana gumaling rin sana ang aking sipon. Natawa ako. Napansin ko rin na tila tahimik na nakikisama sa aming dasal ang mga gutom na naming mga pusa.

Ang tanging dasal ko ay mapayapang buhay at kaliwanagan sa puso ng aking mga kapamilya. Kaligtasan ng aking asawa sa lahat ng oras at pasasalamat sa kanyang pagmamahal.

Niyakap ko siya.
Mahigpit.
At hinagkan.

Tunay.
Na maganda ang umaga.

-k